Er knaagt iets …

Je mag het best weten, er knaagde iets bij mij de laatste tijd.

En als er iets knaagt weet ik dat ik moet luisteren. Want als dat knagen niet verdwijnt dan vreet het je op en misschien nog wel meer. Mijn goeie zin, mijn humeur en dan hoor ik woorden als ‘zeurpiet’ en ‘azijnpisser’.
Nou passen die woorden wel bij mij natuurlijk: ik ben niet voor niks manager projectbeheersing die in elke kans een risico ziet en in elke uitgave een potentiële budgetoverschrijding. De kunst is om weg te blijven uit de zeur en het zuur: Verzilver je kansen en zie de risico’s.

Het knagen had ook een oorzaak: het is mijn geweten dat spreekt en niet gehoord wordt. Knagen is dan effectief om mij aan het luisteren te krijgen. Geluisterd heb ik: Er gebeurden dingen waar ik niet achterstond: planning ging boven draagvlak. Het werk was teveel, veel teveel. Het was een jongleeract geworden: van die draaiende bordjes op wiebelende stokjes.

Nu ben ik gelukkig in dienst bij een club die niks met knagen heeft (behalve als het om bevers gaat): Je hebt lol in je werk en als dat niet zo is dan doen we daar wat aan.
Dus een wandelgesprek in de bossen van Velder, het hakken van knopen en gesprekken met opdrachtgevers: ik stop met een van mijn klussen.

Wat volgt is een warme overdracht met de nieuwe omgevingsmanager en een draai in de planning gelukkig.
Het is jammer dat ik straks afscheid neem van mijn directe collega’s: aan hen heeft het nooit gelegen.

Luister naar je geweten, je kunt het niet sussen want dan gaat het knagen….
Alleen de bever, die mag knagen.

Jan