Storm op zee
Ik weet nog goed dat ik als leerling op het voortgezet onderwijs in de kunstles las over een schilder die zichzelf vastbond op een schip, zodat hij een storm op zee kon schilderen. Fascinerend vond ik dit. Dat je jezelf vastbindt in een situatie van chaos, omdat je schoonheid of een bepaald gevoel in die chaos ziet. Maar hoe fascinerend ik het ook vond, het trok mij persoonlijk in eerste instantie niet zo. Waarom zou je je leven wagen voor een schilderij, waarbij je waarschijnlijk ook nog eens zeeziek wordt? Daarnaast zou menig mens waarschijnlijk denken dat je een steekje los hebt zitten. Echter leek ik het begin van deze week opeens wat beter te begrijpen.
Opeens zag ik een relatie tussen die schilder op de boot en mijn positie in projecten die ik uitvoer. In veel projecten krijg je namelijk te maken met externe factoren. Hier heb ik eerder al eens een blog over geschreven. Die externe factoren kunnen chaos creรซren. Mijn werk is om binnen die chaos toch helderheid en/of een goede situatie te schetsen. Of, vanuit een andere hoek aangevlogen, vanuit de chaos lijnen te schetsen om te komen tot een gewenste, betere situatie. Hiervoor moet je die chaos in, met een baken of kader, maar wel op zoโn manier dat je nog kan meebewegen met de chaos. Dit zodat je de chaos voelt en kan gebruiken, maar jezelf er niet in verliest en een doel voor ogen houdt. Een beetje als die ene schilder dus, die zich vastbind op de boot. Hij staat stevig op de boot, maar ervaart en ziet de storm wel. Hij ziet daar schoonheid in, wat hij verwerkt in het schilderij.
De exacte naam van de schilder weet ik inmiddels jammer genoeg niet meer. Maar met deze ingeving begin van de week, heb ik wel respect voor hem gekregen. Hij heeft mij, zonder dat hij dat weet, een steun in de rug gegeven door me eraan te herinneren dat de beste dingen vaak juist in die chaos worden gecreรซerd. Dat je de wanorde om je heen, die krachten die je niet kunt beheersen, moet gebruiken in je werk. Sluit je hiervoor niet af, verlies ook niet jezelf, maar bind je vast en ervaar het. Dit maakt een project, situatie of uitkomst eigen en identiek. Passend bij de situatie. Een wereld zonder stormen bestaat niet, net als een project zonder stormen niet bestaat. Het gaat erom hoe je met die stormen omgaat, en hoe je vanuit daar weer komt naar een kalme zee. En ik? Ik kijk nu weer heel anders tegen die chaos aan en bind me met frisse moed weer iets strakker vast. Als ik stevig blijf staan en goed om me heen kijk, dan kom ik er wel!
Anneloes